در این غروب، در این لحظه مرگ روز آفتابی، به انتظار شبی دیگر به ساز دل گوش فرا میدهم و

به صدا در میاورم نی لبک تنهایی را و با بغض آتشین در گلو بریده بریده میگویم که کجایی؟

تو نیستی و پاسخی برایم نیست و من فقظ طنین صدا و هق هق هایم را در فضای خالی و سرد اتاقم

میشنوم و چشمانم را که میبندم این جملات به ذهن آشفته ام سرک میکشند

دیروز گذشت، امروز هم میگذرد در واپسین قدمهای ساعت نگو :دریغ،دریغ

بیا تا فرداها را بسازیم...